حال دل

یاد نگاه سرمه گون خوانده ست بر حالم فسون / مشکل که بیمار مرا برخیزد از بستر صدا

 

در این روش که تویی گر به مرده برگذری / عجب نباشد اگر نعره آید از کفنش

 

چندان نرمیدم ز تعلق که پس از مرگ / خاکم به بر خویش کشد نقش قدم را

 

تو کریم مطلق و من ‌گدا، چه‌کنی جز این ‌که نخوانی‌ام؟ / در دیگرم بنما که من به کجا روم چو برانی‌ام

دیدهٔ ما به جمال تو نشد باز چرا

برنمی‌دارد عمارت خاک صحرای جنون خواهی آبادم‌کنی بر باد ده تعمیر را

ترسم فشار دل ‌کند از هم جدا لبم

کسی که خاک درت دوست‌تر ز جان دارد / چگونه جای دگر باشدش قرار و سکون؟

خاکم به سر که بی تو به ‌گلشن نسوختم

جز پری از من نخواهی دید فردا در قفس

به سوگ من نشسته ای ولی نمرده ام هنوز

تو بفرما که من سوخته خرمن چه کنم؟

می نیست درین میکده بگذار بگریم