۱۴ آذر۱۵:۳۳
بسم الله الرحمن الرحیم
یک زمانی نمی دونم از یکی از آشناهای عاشق و دل خسته ی غرب و شرق داستانی در مورد یکی از مقامات ژاپنی شنیدم که به نظرم رییس جمهوری چیزی بود! مضمون داستان این بود که یک نفر اشاره ای به جنگ جهانی دوم و بلایی که امریکا سر ژاپن آورده میکنه و به این آقا میگه چرا شما حالا نمی دونم مرگ بر امریکا نمیگید و این قدر روابط خوبی با امریکا دارید و خلاصه دشمنی با امریکا ندارید یا یه صحبتی شبیه به این که این آقای رییس جمهور جواب میده همین که روی میز رییس جمهور امریکا تلفن پاناسونیک ژاپن هست یعنی دشمنی ما و پیروزی ما بر امریکا...
حالا این آشنای ما منظورش به مرگ بر امریکا گفتن مردم بود که معنی نداره و باید اگر کاری می کنیم در عمل باشه.
امروز ناخودآگاه یاد این قضیه افتادم و داشتم فکر می کردم که واقعا انقلاب ما و کشور ما هیچ پیروزی در مقابل امریکا و غرب نداشته!؟
یک جواب ساده هست که ما هم بریم پیشرفت های ساده خودمون رو که الی ماشاءالله زیاد هم شده مقایسه کنیم و بگیم این ها هم پیروزی های ماست اما به ذهنم رسید که بگم انقلاب ما یک انقلاب فرهنگی بوده نه به فرض اقتصادی و ... پس باید اگر دنبال پیروزی هم می گردیم تو زمینه فرهنگی و مکتبی دنبالش بگردیم نه مسائل اقتصادی و ... . ژاپن رفت دنبال اقتصاد سرمایه داری و مکتب و روش همون غربی ها رو پیش گرفت و باهاشون به رقابت پرداخت و در جاهایی هم به پیروزی رسید اما ما رفتیم سراغ مکتب اسلام و فرهنگ اسلامی رو پیش گرفتیم و اگر رقابت و جنگی هم بین ما و غرب هست باید تو مسائل فرهنگی و بین فرهنگ اسلامی و انقلابی با فرهنگ سرمایه داری ببینیم.
حالا با این صورت مسئله چطور؟ واقعا ما پیروزی نداشتیم؟
اتفاقا با تمام آسیب هایی که از فرهنگ غرب خوردیم پیروزی هامون خیلی بیشتر بوده. این همه انقلاب هایی که شکل گرفته، این همه روحیه جهادی که بین مسلمان ها شکل گرفته و این همه گروه های جهادی پیروزی های ما هستند.
این همه آمارهایی که در مورد پیشرفت و رشد اسلام در بین مردم غرب و شرق و در قلب کشورهای غربی از انگلیس و فرانسه تا خود امریکا هست و همین که غربی ها این طور احساس ترس و خطر کردند و مجبورند این همه برای اسلام هراسی هزینه کنند یعنی پیروزی ما.
این که به قول حضرت آقا رییس جمهور فلان کشور غربی هر جا بین عموم مردم میره ازش با لنگ کفش و گوجه فرنگی استقبال می کنند و فلان مقام کشور ما وقتی میره خیل جمعیت و مردم به استقبالش میان و تکریمش می کنند یعنی پیروزی ما.
این که بدون مبالغه و اغراقی تقریبا در تمام کشورهای جهان یک عده کثیری از مردم عاشق ایران و رهبر ما هستند یعنی پیروزی ما.
پیروزی ما رو باید تو قلوب ملت ها جستجو کرد نه روی میز رییس جمهور امریکا ..
اتفاقا اون هایی که مدام با نگاه منفی به این ملت و مردم نگاه می کنند باید همین روزهای راهپیمایی بیان بین مردم و ببینن که این مردم هم چنان پای آرمان هاشون و فرهنگ و مکتب شون هستند. نمیشه از بعضی فرهنگ هایی که بین ما شکل گرفته چشم پوشی کرد که اتفاقا همون بدبین ها و بعضا مسئولین بی مسئولیت و همین روشنفکرمآب ها و عاشق های غرب و شرق باعث و بانی و پیاده نظام دشمن بودند در شکل گرفتن این فرهنگ ها، اما بالاخره این جا و دقیقا بین مردم عادی و کوچک و بزرگ و مرد و زن و پیر و جوون ما و اعتقادات شون میدون جنگ ماست. اگر دو تا میزنیم ممکنه یکی هم بخوریم ولی باز هم قلوب این مردم با مکتب و انقلاب خودشونه ..
پی نوشت: با این نگاه اون قدر پیشرفت ها و پیروزی های ما زیاد و بزرگ هست که هر چقدر هم بگیم کم گفتیم. خیلی مصادیق دیگه هم به ذهنم رسید اما همین قدر برای اشاره کافی هست.
