در ۶ اوت ۱۹۴۵، بمب افکن اسکادران ۵۰۹ نیروی هوایی آمریکا موسوم به Enola Gay(که اکنون در موزهای در واشنگتن نگهداری میشود)، از پایگاهی در جنوب اقیانوس آرام به پرواز در آمد و در ساعت ۸:۱۵ دقیقه به وقت محلی، بمب موسوم به پسر کوچک را بر شهر هیروشیما ژاپن منفجر ساخت و بدین ترتیب نام کشور ایالات متحده آمریکا را برای همیشه در تاریخ، به عنوان تنها کشور استفاده کننده از سلاح کشتار جمعی در تاریخ بشریت ثبت نمود . این بمب که در طراحی آن از ۶۴ کیلوگرم اورانیوم استفاده شده بود، از ارتفاع ۹۶۰۰ متری رها شد و در ارتفاع ۵۸۰ متری سطح زمین با شدتی معادل با انفجار ۱۵ هزار تن TNT منفجر شد. مجموع تلفات اولیه و کشته شدگان ناشی از عوارض این جنایت بزرگ ضد بشری را بالغ بر ۱۴۰۰۰۰ نفر تخمین میزنند. [1]
سه روز بعد در 9 اوت 1945، در ساعت 9:44 صبح، «باک اسکار» یا «مرد چاق»، سومین بمب اتمی جهان به هدف اولیه اش یعنی کاکورا می رسد. شهر در غبار و دود ناشی از حمله آمریکا به شهر مجاور، آکنده می شود. باک اسکار به دومین هدفش یعنی ناکازاکی می رسد. در ساعت 11:02 صبح، سومین بمب اتمی جهان، ناکازاکی را ویران می کند. گرما و شدت انفجار آن ساکنان شهر را به کام مرگ می کشاند. [2] این بمب موجب کشتار ۷۴۰۰۰ نفر انسان دیگر شد. این بمب که از پلوتونیوم به عنوان ماده شکافت پذیر استفاده میکرد، انفجاری به شدت ۲۱ کیلوتن TNT ایجاد کرد. [1]
ترومن از رادیو با مردم آمریکا سخن می گوید: «جهان توجه کرده است که اولین بمب اتمی روی هیروشیما یعنی یک پایگاه نظامی انداخته شد. زیرا ما می خواستیم تا حد امکان از کشتن غیرنظامیان پرهیز کنیم» [اما گزارش تحقیقی که در مورد این بمباران ها انجام شد نشان می دهد که هیروشیما و ناکازاکی به دلیل تمرکز زیاد کار و جمعیت به عنوان اهداف بمباران انتخاب شدند. 95 درصد از کسانی که در هیروشیما و ناکازاکی کشته شدند، غیرنظامی بودند.] [2]
این ها همه در حالی اتفاق افتاد که ژاپنی ها ماهها پیش از این جنایت ضد بشری توان ادامه ی جنگ را از دست داده بودند . ماهها بود که ارتش ژاپن از پشتیبانی لجستیک واحدهای دوردستش دست برداشته بود و سربازان ژاپنی در سنگرهایشان از گرسنگی می مردند , نه از گلوله ی آمریکایی ها .
سرزمین کوچک ژاپن با پهنه ای برابر سه استان خراسان رضوی و شمالی و جنوبی بدون هیچ کمکی از سوی متحدانش حدود شش سال بود که یک تنه جنگیده بود و در سال ۱۹۴۵ دیگر توانی برای ادامه ی این روند برایش باقی نمانده بود.
شاهد این مدعا اجرای عملیات انتحاری کامی کازه بود . کامی کازه ها خلبانانی بودند که به ناوهای جنگی ایالات متحده حمله می کردند و تا آخرین گلوله و بمبشان را شلیک می کردند . پس از پایان همه ی مهمات , در نهایت با کوبیدن خود هواپیما به ناو تلاش می کردند آن را غرق کنند . اگر ژاپن توان ادامه ی جنگ را داشت هیچ دلیلی وجود نداشت که خلبانانش به این شکل از هواپیما و بدن خودشان به جای گلوله استفاده کنند. [3]
امروز بعد از گذشت حدود هفت دهه از این جنایت تاریخی، جانی و رییس جنایت کاران، پلیس شده!
ان شاءالله این پست ادامه داره..
روشنی بانو ....
آنقدر روشن که از پیر ِ نابینا هم روی می گیری ! . . .
.
.
.
التماس نور و باران[گل]